Samotny wśród ludzi...

Tak się właśnie czuję od pewnego czasu i tylko niekiedy są chwile, gdy o tym zapominam. Nie mam właściwie nikogo z kim mógłbym się tak w pełni otwarcie podzielić mą radością i troską. Nie czuję się zrozumiany, ale to w sumie nie jest najgorsze. Nieraz nie czuję się traktowany poważnie, a to już dokucza. Nie dalej jak pół godziny temu zaprosiłem (...) do rozmowy o czymś dla mnie ważnym. Tak mnie się zdawało, że to może być rozmowa, ale okazała się moim monologiem, który podsumował przeskok na to, co w telewizji mówili... Na temat kompletnie od dupy strony. Poczułem się jak mały chłopczyk, którego marzenia nudzą dorosłych więc w odpowiedzi słyszy "umyj ręce i buzię, bo zaraz będzie obiad". Nie jestem w tej chwili głodny...

Żeby była jasność. Nie mam do nikogo pretensji, bo wiem, że każdy ma swoje. Każdy z nas goni za czymś innym i może poświęcić jedynie jakiś mały procent swej uwagi, skupienia, czy chęci zrozumienia. Ja wszystko to rozumiem, gdyż sam również nie jestem w stanie poświęcić się wszystkim. Rozumiem, ale nierzadko odczuwam wielki smutek, gdyż pragnę konstruktywnych rozmów, z kimś kto potrafi zrozumieć. Nie mojego monologu, czy słuchania czyjegoś. Po prostu konwersacji. A może prócz alkoholizmu jestem też rozmowoholikiem?

texte et photo par Raphaël