Czy abstynencja jest sukcesem?

Takie pytanie kolega mnie zadał niedawno. Odpowiedź w moim odczuciu jest trudna, niejednoznaczna i uwarunkowana tym, co przez ową abstynencję rozumiemy. Słowniki tłumaczą ją jako powstrzymywanie się od czegoś, czyli w mym odczuciu klasyczne niepicie. Patrząc w ten sposób, uważam, że jest to pewien sukces, lecz bardzo powierzchowny niestety.

Z zewnątrz wygląda bardzo ładnie, bo mówię "dziękuję nie piję" i fajnie jest. Niektórzy nawet to podziwiają. Sądzę jednak, że ów podziw dotyczyć może jedynie osób niewtajemniczonych w problem alkoholowy. Przytoczę zatem przykład wspaniałej abstynencji, która zaczyna się powiedzmy dnia 7 stycznia. 

Wstaję z łóżka i wiem, że już całkiem dobrze się czuję. Mało tego, apetyt dostaję wilczy i pałaszuję wszystko jakbym od dawna tego nie widział. Z czasem taki stan mija i zaczynam jeść normalnie. Cały czas się dobrze czuję, bywam tu i ówdzie, spotykam się ludźmi. Trafiam oczywiście na różne sytuacje, które niekiedy mają związek także z alkoholem. Ja jednak jestem jak ten pan na zdjęciu powyżej. Dni mijają, wspomnienia blakną i w kalendarzu pojawia się data 29 stycznia, kiedy to następuje spotkanie pewnej grupy znajomych. Idę na nie mając w pamięci, że ostatnio po alkoholu nie najlepiej się czułem. Mimo tego postanawiam się napić. Kulturalnie oczywiście, a nie zechlać się jak świnia. Po którymś piwku atmosfera się jednak rozluźnia, włącza się mlaskanie, apetyt rośnie i idziemy po flaszkę. Do domu wracam późno, nie zawsze najkrótszą drogą, ale koniecznie przez sklep, w którym kupić można coś na kaca. Rano nieco nerwowo się budzę, ale po minucie jestem już spokojny, bo nie zapomniałem o piwie. Ufff. Zaczynam dzień w świetnym nastroju, jestem wyluzowany i jest fajnie. Po wypiciu tego piwa idę sobie na spacer. Przez sklep oczywiście... No i się zaczyna. Flaszka, druga, trzecia, browary na rano, czwarta, piąta, szósta, browary na rano, siódma, ósma... Trwa to sobie wszystko do 14 lutego, kiedy to organizm siada i mówi mnie stop! Czasem decydują o tym również inne względy. W tym właśnie momencie zaczyna się kolejna katastrofa. W przedstawieniu biorę udział ja, w roli głównej oraz dwa elementy wyposażenia obowiązkowego, czyli łóżko i wiadro na rzygowiny. Stan kompletnego odłączenia wspierany agonią, cierpieniem oraz smrodem z wiadra i ze mnie. W końcu budzę się rano. Czuję się dobrze tylko głodny jak cholera. Zły sen przeminął! Patrzę w kalendarz, jest 20 lutego.

Ot i przykładowa abstynencja moja. Taka delikatna w skutkach, bo prócz mnie tylko bliscy cierpieli. Tylko? 

Trzeźwienie w mym mniemaniu to pełna świadomość tego, że jestem alkoholikiem. Świadomość tego, co się może zdarzyć za chwilę, w oparciu o doświadczenia. Świadomość tego, że pragnę w ten koszmar nie wracać. Nie wiem, czy to się uda, bo nikt tego nie wie. Wiem czego chcę i widzę w tym sens. 

Abstynencja jest ładna chwilowo i na zewnątrz. Pozostaje jednak jedynie powstrzymywaniem się od czegoś. A nie o to chodzi, chodzi o zmianę życia...

texte par Raphaël, photo: l'internet