Poczucie wartości...

...a właściwie jego brak, blokuje mnie nawet, by tutaj pisać. Przełamałem się jednak, choć mam świadomość, że część ludzi stwierdzi, iż się użalam. A może nawet próbuję wziąć świat na litość, oszukać, wymanewrować. Takie głosy też słyszałem. Pewnie i słusznie, bo w końcu kim ja jestem? Nawet nie wiem, czy powinienem się nazywać alkoholikiem, by nikogo nie obrażać. Podrzędny pijaczyna bez sposobu na życie, który okłamuje sam siebie, że może coś, kiedyś mieć.

Bzura kompletna, bo ja nie mam nic, a to co mnie otacza jest zasługą innych i mego pasożytnictwa. Mój dach nad głową to szpital psychiatryczny. Dalej w planach miałem osiem tygodni terapii. A co później? Jako klasyczny kleszcz powinienem się kogoś uczepić. Problem polega jednak na tym, że moje sumienie już mi nie pozwala. Nie chcę też żyć więcej złudzeniami, że coś się zmieni, coś osiągnę, kiedyś się odwdzięczę. Najlepiej będzie dla wszystkich, jak po prostu zniknę. Takie właśnie myśli mam teraz w głowie. Szczegóły pozostawię w niej samej, ale mogę zapewnić, że nie zamierzam się zabić. Nie po to Bóg dał mi życie, bym miał to w ten sposób zszargać. A jeśli ma na mnie jakiś plan, to i tak go zrealizuje. A jeśli nie - to trudno, i tak wszystko mi jedno...

texte et photo par Raphaël